روی لـــانه ی بنفش

ماه صفر باشد و

پنجشنبه باشد و

دوستانمان همه مشغول چمدان اربعین بستن و

ما روی تخت روبروی پنجره خوابگاه بنشینیم و پوستر بزنیم برای اینجا و

ساعت شماری کنیم که شب بشود تا برویم و رزق تولدمان را بگیریم از حرف های آن ِ نترس!

باشد که رستگار شویم.

و نترس!

(هرجا باران رحمتی باریدن گرفته روی سر خوبان؛ما پررو پررو و دوان دوان میرویم آن دور و بر ها تا شاید از لطف خدا رطوبتی هم از آن باران بر سر ما بنشیند و بماند.بس که کویریم.هر چه باران می باردنرسیده به اعماق،خشک میشودته گلویمان عطش داریمعطش یک جرعه باران رحمت که الی الابد تشنگی مان را بخرد)

مثلا یک روزی برسد که مثل قبل تر ها، نشاطمان خط بیندازد روی آسمان.الهی آمین:)

بسم الله الرحمن الرحمن الرحیم*

فرض میکنیم رفتار ماست که واکنش_منطقی_ دیگران را می سازد؛

پس اگر رفتار من علت باشد،

واکنشی که دریافت میکنم معلول است

حال آیا اگر سربه هوایانه رفتاری داشتیم و واکنشی که دریافت کردیم سربه هوایی ما را به رخمان کشید و از رفتار خودمان که موجب چنین واکنشی شده خشمیگن شدیم؛باید خشممان را مثل اسپری فلفل به صورت فرد واکنش دهنده بپاشیم؟

حالا که به وقتش در دهان خودمان فلفل نریختیم، بهتر نیست حداقل اینجا سر اسپری فلفل را به سمت خود بچرخانیم؟

*: حواسم پرت بود و دوبار الرحمن را نوشتم. و دیگر دلم نیامد پاکش کنمتا بینهایت هم می شود الرحمن گذاشت.بسم الله الرحمنِ الرحمنِ الرحمنِ الرحمنِ الرحمـ.

#یک_سوزن_به_خود

سلام

من دلم نمیخواهد وقت عزیزتان را بیخود هدر بهم.اگر این پست را نخوانید هیچ چیز را از دست نداده اید؛ولی برای اینکه تا اینجا امده اید دست خالی بر نگردیدپیشنهاد من اینست که توضیح عنوان را در اخر اخر پست بخوانید:)

خب، دوباره یادم رفته بود اینجا هیچکی ادمو به خاطر خودش دوست نداره و هیچکی اصولا براش مهم نیست که تو زنده ای یا نه.اینجا که میگم مکانی است حدودا سه در چهار یا بیشتر که 4 انسان عاقل و بالغ همنفس هم در آن زندگی میکنند هر لحظه با هم در ارتباطند و چشم در چشم و چنین مکانی قابلیت این را دارد که که از افراد یک جمع خانواده طورِ فوق العاده بسازد؛ولی متاسفانه این روزها آدمها خسته تر از آنند که اینستا و ام وی دیدن هایشان را به کناری پرت کنند و بیایند دلشان را بدهند به دل شما.همان شبی که برای اولین بار در اتاق بغضم ترکید و نزدیک به  دقیقه پشت پرده تختم هق هق ها دردناک سر دادم و هیچکس از آن سه نفر نیامد سمتم که حداقل نکند از شدت گریه خفه شوم و بمیرم فهمیدم که این انسان ها یک رابطه تجاری با من تشکیل داده اند.به خاطر چشم تو چشم بودنمان سعی میکنند خوب رفتار کنند و به خاطر منافع احتمالی تلاش میکنند شکر آبی پیش نیاید

توجیهشان برای عدم دلداری این بود که ما میترسیم بیایم طرف کسی که گریه کنه و اون دلش بخواد تنها باشه و ناراحت بشهخب به یکبار امتحانش می ارزدنمی ارزد؟

ببعی هم اگر ببیند همنوعش یک گوشه افتاده و ناله میکند درصدی احتمال دارد که برود سمتش و یک جورهایی به خاط یک ببعی دیگر بیقرار شوداگر هم نرفت سمتش و بی قرار نشد خب بهرحال ببعی است و انتظاری ازش نمیرودولی تو انسانی دوست من

میدانید اینها همه اش غرهای احمقانه ی قدیمی و رنگ و رورفته است و از طرف دیگر مصداق بارز سوظن.از دم غلط است.ولی خب یاداوری برخی حماقت های انسان به خودش لازم و ضروریست گاهیشاید

من زیاد احمق می شوممثلا گاهی فکر میکنم آدمها خیلی مهربانند و به فکر مگر اینکه خلافش ثابت شود و در 99 یا بی انصاف نباشیم 80 درصد مواقع خلافش ثابت میشود

گاهی احساس میکنم ادمها اینقدر خوب و همه چیز تمامند که میشود ازشان انتظار داشت یک رفتار هاو لطف هایی در حقت بکننداز سر مرام و نه چیز دیگر

امروز یک نفر دیگر هم پیدا کردم که مثل من احمق شده بودیکی از سال بالایی هایمان که از مرخصی برگشته و حالا با ما کلاس برداشتهدیدم توی گروه کلاس پیام داده بود سلام من نمیتونم بیام علیرضا تب کرده باید ببرمش دکتر

طفلک نمیدانست جهت گیری بچه های کلاس ما ببی تفاوتی نسبت به سایرین است نمیدانست حتی اگر خودش هم رو به موت بود اهمیت چندانی نداشت

حتی یکنفر هم واکنشی به پیامش نشان نداد

طفلک فکر کرده بود الان همدرد های زیادی پیدا میشود و فردا هم دلسوز های زیادی با لحن مهربانشان به استاد میگویند چرا نیامده

ولی نمیدانست اینها همان هایی اند که وقتی نمی ایی به استاد می گویند استاد این یکی که اصلا درس و دانشگاه و استاد برایش پشیزی نمی ارزد هاه هاه هاه

خب 

امروز وسط اتاق داشتم نماز میخواندم(میدانید نماز یک چیز بدیهی است و چنان هنر هم نمیکنم و ریا نیست که الان اینجا نوشتم پس بیخیال) و دو عزیز گرانمایه داشتند بلند بلند در مورد میزان بازدید ام وی های عزیزشان در سایت های فلان و بهمان بحث میکردند و اگر چند تا کی پاپر خوشحال و خجسته دیده باشید میدانید که این بحث ها هیجان زیادی هم دارند

بعد من نمازم تمام شد و رو به ز گفتم پاشو بریم(قرار بود با من بیاید ارایشگاه که موهایم را کوتاه کنم) که بلند  شد به سمت سشوار و همزمان فرمود: باشه سشوار کنم بریم داشتی نماز میخوندی دیگه سشوار نکردم به خاط صداش

:)

خب این روزها از این لبخند ها که جلوگیری میکند ازینکه چفت دهانم باز شود و حالم خراب،زیاد میزنم.

یک حماقت دیگرم این بود که فکر میکردم اگر از اتاقی که بچه هایش فیلم های مستهجن میبینند و سلام و علیکشان هم با  کلمات رکیک است و سیگار میکشند و خدا را قبول ندارند بیرون بیایم

دیگر مشکلی ندارم

ولی راستش این یک حماقت ازل الی ابد است که ادم فکر میکند یک روزی مشکلات حل میشوند

مشکلات هستند فقط مرحله اشان میرود بالاتر و در واقع این همان امتحان الهی است که من کی باشم که نسبت به ان غری داشته باشمتسلیم تسلیمم

اما بگویم از ان حماقت

تا وقتی که در ان اتاق بودم مراقبت شدیدی داشتم که همرنگ همنشینانم نشومخودشان هم فهمیده بودندمن که بودم کمی و فقط کمی مراعات میکردند که بعضی حرف ها زده نشودو غیره

و همان مراقبتی که شاید خیلی هم نیازی بهش نبود چون من اصولا یک چیزهایی برایم حل شده است و هیچ وسوسه کننده ای نمیتواند ذره ای رغبت به مثلا فلان کار در من ایجاد کند

داشتم میگفتم همان مراقبت مرا تا حد خوبی بالا اورده بود و حال خوش و شنگولیت ضمیر بر من از طرف خدا عارض شده بود

لیکن به دلیل اینکه اتاق فضای مسمومی داشت حالم را بهم میزد و اخرهای ترم بهمن زدم بیرون و امدم به اتاق فعلی

اما این اتاق چالش های خاص خودش را برایم داشت

اول اینکه فکر کردم چون تقریبا همرنگیم مراقبت را بهتر است ادامه ندهم

و این شد که به خودم امدم و دیدم که شده یک معتاد سایبریِ عمر تلف کنِ پشت گوش اندازِ نفرت انگیز و مشمیز کننده

الان در ترک هستم البته ولی دردهایی که کشیدم تا این عادت های بد را کمی تکان بدهم تا ریشه شان سست شود و کم کم هم کنده شودپشت روحم را خمیده کرد

نمیدانید تنبلی و خمودگی و انداختن کار ها به فردا چه بیماری مهلکی ست که از درون بیمار را میخورد و نابود میکند

و من از این منِ بیمار متنفر شده بودم

الان هم پرم خیلی پرم و این برایم ناراحت کننده است که ان ضمیر خجسته پارسال را ندارم و ادمها میروند روی اعصابم و اینکه میببینم بی هدف و بی برنامه و در جوانی پیرند حالم را بهم میزنند این که میبینم غر میزنند به مردم به رفتارو کردارشان به زندگی شان به وضع زندگی به قیافه و ظاهر و به هزار کوفت و زهر مار دیگر و خودشان هم بهیچوجه بی عیب نیستندو این را میدانند ولی بازهم الگوی زندگی شان گربه های تپل و بی غم توی خوابگاه است

از اینکه حالشان از خوابیدن و اینستا رفرش کردن به هم نمیخورد از اینکه یکی شان شمالی است و از سرعت حرف زدنش سواستفاده میکند و فرصت دفاع و صحبت به ما نمی دهد

از اینکه هزار جور کلاس مهدویت و زهراییت و علویت و راهیان و .میروند ولی کل برنامه زندگی شان فیلم و ام وی کره ای است و الکی خوش و حق به جانب بودن

از اینکه به مدینه فاضله ای که حتی به یک نقطه اش هم راضی ام راهم نمیدهند

از اینکه به درد نخور شده ام و به جای سرباز سربارم

از اینکه پشت هم از جانوری به نام نفس رکب میخورم(و حالا اینقدر صادق شده ام که دیگر تقصیر را گردن ابلیس هم نمی اندازم)

از اینکه وقتی هنوز لیاقتش را نداشتم و به اندازه کافی مسیولیت پذیر بودن را تمرین نکرده بودم یک مسیولیت سرگروهی سنگین را قبول کردم و حالا مثل اهو در عسل(هیچوقت به عزت نفس خو توهین نکنید) تویش مانده ام.

از همه اینها فراری ام و بی زار و مشمئز

و از این تقلا برای فرو نرفتن به گرداب روزمرگی و انسان بودن

خس ته ام.

در آخر این ماجرا را هم تعریف کنم و دیگر فکر کنم تمام

به استاد گفتم نیستم

گفت چرا 

گفتم دارم با دانشگاه میروم اردو شرمنده ام مطمین باشید درس را یاد میگیرم و عقب نمی افتم

گفت کجا؟ راهیان؟باز میخوای کار دستمون بدی؟چند بار تا حالا رفتی؟

گفتم یه بار پارسال

گفت مزه داد؟

گفتم خیلی:)

با تاسف گفت ولی داری وقتتو هدر میدی

گفتم نه استاد

شما نیمیدونی:)

توضیح عنوان* : سال بالایی مذکور اومد توی کلاس و گفت: استاد سلاممن همونم که بچه داره

با یک قیافه ملول اسیب پذیر

استاد گفت سلام خانم ولی این توجیه خوبی نیست برای این همه بی توجهی

کاش میشد روح خسته ام را می انداختم روی دوشم میرفتم پیش خدا میگفتم: سلام خدایا من همونم که بچه دارهاین(اشاره به محموله ی روی دوش) تا صبح نمیزاره بخوابم شبا همش وق میزنه میزنه تو سرو کله ی خودش اروم نمی گیره

نمیزاره به هیچکدوم از کارام برسمحواسمو ازت پرت میکنه

ولی چیکار کنم خدایابچمهدوسش دارم

و خدا هم مثل استادمان نیست که بگوید این توجیه قابل قبولی برای این همه بی توجهی نیست

من فکر میکنم خدا اصلا چیز خاصی نمی گوید

فقط ارام بغلش را باز میکند و میگوید من هم بچه ات را دوست دارم. فعلا بیا ارام که گرفتی با هم حرف میزنیم

قشنگ نیست؟